Korba literatury

Gdy zaczynałam czytać książkę Wojciecha Tochmana Dzisiaj narysujemy śmierć, jego styl porównałam do strzałów z karabinu. Proste, krótkie zdania, mocne, brutalne słownictwo, które nie pozostawia czytelnikowi wątpliwości. W miarę lektury zrozumiałam jednak, że moje skojarzenie było błędne. Język Tochmana przypomina nie karabin, ale maczetę. Rozmówcy reportera opowiadali mu o niezwykle bolesnych doświadczeniach roku 1994, kiedy w Rwandzie doszło do ludobójstwa. Morderstwa popełnianie były głównie za pomocą maczet, taniego i prostego narzędzia zbrodni, które cięło szybko i precyzyjnie. Tekst Tochmana odzwierciedla jego działanie. Zdanie to uderzenie, po którym następuje kolejne i kolejne i kolejne... Kaźń Tutsi może wydawać się jakimś obłędem, nie sposób czytać o tym i pozostać obojętnym. U odbiorcy, który każdego dnia atakowany jest obrazami wojen w serwisach informacyjnych czy filmach, reportaż wywołuje szok, a silne emocje towarzyszą nie tylko opowiadającym, ale także sam

W powieści Orhana Pamuka Dom ciszy , każdy rozdział jest głosem jednego z bohaterów . Czytelnik poznaje każdego z nich, ich uczucia, ma wgląd w ich sposób myślenia, działania. Narracja umożliwia uczestniczenie w tu i teraz postaci , jest to wgląd w aktualną sytuację. Łącznikiem pomiędzy teraźniejszością a przeszłością rodziny jest dziewięćdziesięcioletnia seniorka rodu, Fatma. Za sprawą jej wspomnień o mężu i synu, słyszymy ich głosy, kroki, widzimy ich nierówną walkę z rzeczywistością, stopniową degradację społeczną oraz ich osobowości. Wydana za mąż w wieku szesnastu lat Fatma nie protestuje, o nic nie pyta, małżeństwo okazuje się jednak nieudane. Wykształcony, postępowy, wygnany na prowincję lekarz, odrzucający wiarę w Boga, mąż Fatmy, chce "przebudzenia" ludzi Wschodu. Pragnie stworzyć encyklopedię, która pomieści wiedzę zdolną wstrząsnąć ludźmi, jednocześnie z roku na rok dostrzega beznadziejność swoich wysiłków. Jego bezkompromisowy stosunek do wiary z

Ryszard Przybylski swoją książkę Ogrom zła i odrobina dobra. Cztery lektury biblijne poświęca refleksji nad wierzeniami istotnymi dla tradycji i kultury Europy. Dzieło traktować można jako swoistego rodzaju wędrówkę, którą rozpoczyna spotkanie z Jezusem na drodze do Emaus. Obcowanie uczniów z mistrzem Przybylski opisuje w bardzo plastyczny sposób, by po chwili przejść do niezwykle interesującej analizy europejskiego malarstwa Caravaggia Wieczerza w Emaus , Rembrandta Chrystus w Emaus oraz Veronese Pielgrzymi w Emaus . Zajmujące dla czytelnika jest także zestawienie Księgi Koheleta i Księgi Hioba . Autor zderza ich dwie mądrości, odmienne postrzeganie ludzkiej kondycji i Boga, odbiorca słyszy przejmujący lament Hioba oraz rozważającego istotę ludzkiego losu Koheleta. Pisząc o Księdze Estery Przybylski stara się uchwycić problem tożsamości, natomiast przywołanie mitów o upadku aniołów i powstaniu Zła, prowadzi do szerszej refleksji nad istotą wolności i przekraczania za

16. września w Centrum Wykładowo-Dydaktycznym Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Koninie odbyła się Inauguracja Roku Kulturalnego. Podczas gali wręczone zostały nagrody. Za zasługi dla Kultury Polskiej odznaczone zostały Bożena Cesarz dyrektor Domu Kultury w Turku oraz konińska poetka Danuta Olczak. Odznakę  „Za Zasługi dla Miasta Konina” otrzymały m.in. Izabela Kostiukow z  Centrum Kultury i Sztuki - Galeria Sztuki ,,Wieża Ciśnień’’ oraz za całokształt pracy Emilia Sypniewska  - instruktor ds. promocji i recytacji w Centrum Kultury i Sztuki w Koninie. Podczas wieczoru wystąpiła Orkiestra Filharmonii Poznańskiej pod dyrekcją Marka Pijarowskiego, a towarzyszyli im niezwykle utalentowani, młodzi muzycy Paweł Cal oraz Daniil Trifonow, którzy swoją grą zachwycili konińską publiczność. W programie koncertu znalazł się Poemat symfoniczny Preludia Ferenca Liszta, Koncert na róg c-moll op.8 Franza Straussa oraz Koncert fortepianowy e-moll op. 11, nr 1 Fryderyka Chopina. Przed

Kazirodztwo i małżeństwo dla zachowania pozorów, nagi, wygłodniały Murzyn w portowym mieście, gwałciciel nieletnich, pogromca szczurów, ksiądz w dzielnicy prostytutek i złodziei to tylko niektóre wątki i postacie, które pojawiają się w powieści Mario Vargasa Llosy Ciotka Julia i skryba. Na początku czytelnika zaskakuje ten nadmiar, trudno jest odnaleźć się w historiach, których nic nie łączy, pojawiają się i znikają, a niektóre postacie występują w kolejnych odsłonach, jednak już z pewną wariacją, która dezorientuje. Równolegle pojawia się także stały wątek romansu pomiędzy młodym dziennikarzem a jego ciotką. Ich "czysta" miłość, do dnia ślubu ograniczają się jedynie do pocałunków i czułych słówek, nie jest akceptowana przez rodzinę chłopaka. Ckliwa i sentymentalna miłość osiemnastolatka i trzydziestodwuletniej rozwódki, po przedstawionej w prześmiewczy sposób ucieczce zakochanych, kończy się ślubem i kilkuletnim pożyciem. Odbiorcę bawią perypetie miłosne i tru

W zbiorze esejów Głód i jedwab Herta Müller daje świadectwo despotyzmowi, nieludzkiemu traktowaniu obywateli w Rumunii za rządów Nicolae Ceauşescu. W swoich szkicach noblistka pisze o poczuciu obcości zarówno w kraju swojego urodzenia, jak i w Niemczech, dokąd wyemigrowała na skutek prześladowań. W tekstach autorka próbuje oddać atmosferę zastraszenia, wręcz zaszczucia jednostki, która cierpiąc głód, żyje w zuniformizowanym społeczeństwie, w atmosferze braku zaufania wobec sąsiadów i najbliższych. Müller pisze o politycznej kontroli seksualności kobiet, ich upodleniu przez władze, w których znajdują się także kobiety. Państwo totalitarne na swoich usługach miało zarówno wymiar sprawiedliwości, jak i medycynę, które tuszowały zbrodnie poprzez fałszowanie życiorysów i przyczyn śmierci ofiar. Noblistka pisze ... papier istnieje. W aktach władzy zdania stoją czarno na białym. Jednak to, co widnieje na papierze, jedynie warunkowo ma coś wspólnego z tym, co naprawdę działo

Przyznam, że długo zwlekałam z przeczytaniem jakiejkolwiek powieści tego autora. Nagroda Nobla, którą otrzymał w ubiegłym roku nadal nie skłoniła mnie, by sięgnąć do twórczości Mario Vargasa Llosy, i dopiero niedawno przełamałam się. Początkowo było ciężko odnaleźć się w narracji, mieszające się wątki, zmiany opowiadających, konieczność zmierzenia się z obcą mi historią Peru, jednak z każdym rozdziałem było coraz lepiej. Akcja powieści Rozmowa w Katedrze , po raz pierwszy opublikowanej w 1969 roku, toczy się w Peru w okresie dyktatury wojskowej Manuela Odrii. Głównego bohatera, dziennikarza Santiago Zavalę, poznajemy w dniu jego spotkania z byłym szoferem swojego ojca, Ambrosiem. Ich rozmowa w pobliskiej knajpie staje się wspomnieniem ojca Santiaga, bogatego właściciela firmy współpracującej z reżimem, ale przede wszystkim prowadzi do ujawnienia mechanizmów działania dyktatury. Rozmowa... ukazuje losy jednostek, które starają się zachować resztki człowieczeństwa pomi