Korba literatury

Źródło okładki „Opowieści przebrane” Wojciecha Kuczoka, laureata Nagrody Nike w 2004 r. to zbiór opowiadań, w których podobnie jak w innych utworach pisarza, rzeczywistość nie należy do przyjemnej. Codzienność Kuczoka pełna jest przemocy, zagubienia, ale także specyficznego humoru, np. fragment o utracie wzroku i jego odzyskaniu „na widok” gołych piersi gaździny. Niekiedy Kuczok zestawia odmienne charaktery i temperamenty: Witek młody chłopak na utrzymaniu rodziców, który korzysta z życia, także z ciał kobiet i jego wuj Antek, który ma poczucie przegranego życia. Obu poczucie oczyszczenia przynosi bieganie. Kuczok ujawnia lęki bohaterów, stosuje językowe kalambury, wykorzystuje gwary i dialekty. W tekstach dominuje cielesność, znaleźć można w nich młodzieńcze pokusy, pierwszy seks, małżeńskie i nie tylko małżeńskie zdrady, miłość w różnych odsłonach, także jej poszukiwanie, gwałty, spełnienia, wszystko podane brutalnym językiem, pojawiają się wątki fantastyczne (znikając

Źródło okładki Pisarka, publicystka, podróżniczka i eseistka, laureatka Nagrody im. Beaty Pawlak, Joanna Bator za książkę „Ciemno, prawie noc” w 2013 roku otrzymała Nagrodę Literacką Nike. Bohaterka przyjeżdża do miasta swojej młodości, by napisać reportaż o znikających dzieciach. Powracają wspomnienia, ale bardzo szybko okazuje się, że bohaterka przyjechała do Wałbrzycha, by odnaleźć swoją tożsamość, zmierzyć się z historią rodziny. W tekście znaleźć można bezsilne, odrzucone kobiety i dzieci, ale także zwierzęta (koty), bo oni wszyscy pozbawieni są praw, są poniżani i każdego dnia zmuszani walczyć o swoje prawa, doznają wszelkiego rodzaju przemocy. W książce Bator pojawiają się fragmenty uderzające swoją brutalnością, makabrycznością, a autorka porusza tematy aborcji, gwałtu, kazirodztwa, pedofilii, dziecięcej pornografii. Zderza się dobro (kociary) i zło (kotojady), budzą się demony, bo historie z przeszłości lubią się powtarzać, powracają jak refren. W książce B

W 2014 roku Centrum Kultury i Sztuki w Koninie realizowało projekt taneczny „To mnie rusza... – edukacja w zakresie tańca”. Po jego zakończeniu ukazało się wydawnictwo, w którym znalazły się relacje z poszczególnych zadań. Jest to efekt pracy całej ekipy, a nieskromnie nadmienię, że teksty są mojego autorstwa. Jest szansa, że będzie dostępne w pdf, wtedy będziecie mogli poczytać. Teraz zachęcam do zapoznania się ze stroną projektu tutaj .

Upalny dzień września. Byłam zaskoczona tym pogodowym figlem, bo nie przypuszczałam, że w połowie września można doczekać się jeszcze takich temperatur. Wybrałam się na Złotą Górę w okolicach Konina. W tym roku powstała tam wieża widokowa i wszyscy, którzy tam byli, zachwycali się panoramą. Byłam tam już kilka lat temu, ale bez wieży widoki żadne. Niestety, gdy tylko zjechałam z asfaltowej drogi, utknęłam w piachu i przez ok. 1,5 km pchałam się przez las trochę pod górkę. Tak, miałam już moment słabości i zastanawiałam się czy nie zawrócić, ale pomyślałam: jeszcze tylko ten jeden zakręt i… opłaciło się. Było już lepiej, mogłam jechać na rowerze. Zielony szlak i wszystko byłoby w porządku, gdybym nie wymyśliła sobie, że jednak porzucę wytyczoną trasę i pojadę po swojemu. Niestety zjechałam ze szlaku w złym miejscu i przez kilka kilometrów, trochę z górki pędziłam przed siebie, co przy leśnej, jednak piaszczystej drodze nie było super bezpiecznym pomysłem. Nie sprawdziłam tej drogi na

Źródło okładki Wojciech Jagielski „Wypalanie traw” zaczyna lirycznie: od opisu porannego, powolnego przebudzenia miasteczka Ventersolorp w RPA – podobnie rozpoczynał „Modlitwę o deszcz” , gdzie jako pierwsza na kartach książki pojawiła się przyroda. Na kolejnych stronach ten nastrój zastąpiony zostaje jednak atmosferą napięcia i brutalną rzeczywistością. Jagielski z właściwą sobie swobodą pisze o historii RPA, miasteczka, wojnach burskich, apartheidzie, losie zwykłych ludzi na tle wielkiej polityki, zamieszkach i stopniowym przejmowaniu władzy przez czarną ludność. Niedawni bojówkarze wchodzą do biur, salonów, jednak zazwyczaj nie odnajdują się w nowej roli. Jagielski doskonale komentuje sytuację w RPA za pomocą codziennych czynności i wypowiedzi swoich rozmówców, np. Raymonda Boardmana: „Wypalanie traw to trochę takie pożegnanie z czasem, który upłynął, i wszystkim, co się w nim wydarzyło. Zamykamy to, zostawiamy za sobą i szykujemy się na to, co nowego przyni