„Opowieści przebrane” Wojciecha
Kuczoka, laureata Nagrody Nike w 2004 r. to zbiór opowiadań, w których podobnie
jak w innych utworach pisarza, rzeczywistość nie należy do przyjemnej.
Codzienność Kuczoka pełna jest
przemocy, zagubienia, ale także specyficznego humoru, np. fragment o utracie
wzroku i jego odzyskaniu „na widok” gołych piersi gaździny. Niekiedy Kuczok
zestawia odmienne charaktery i temperamenty: Witek młody chłopak na utrzymaniu
rodziców, który korzysta z życia, także z ciał kobiet i jego wuj Antek, który
ma poczucie przegranego życia. Obu poczucie oczyszczenia przynosi bieganie.
Kuczok ujawnia lęki bohaterów, stosuje
językowe kalambury, wykorzystuje gwary i dialekty. W tekstach dominuje
cielesność, znaleźć można w nich młodzieńcze pokusy, pierwszy seks, małżeńskie
i nie tylko małżeńskie zdrady, miłość w różnych odsłonach, także jej poszukiwanie,
gwałty, spełnienia, wszystko podane brutalnym językiem, pojawiają się wątki
fantastyczne (znikająca kobieta, pisarz, któremu skurczyła się głowa – oboje
cierpią na depresję). To wszystko łączy te odmienne opowiadania, które w
głównej mierze dotyczą tego, co otacza człowieka, a ich bohaterowie to
jednostki nadwrażliwe, postrzegające rzeczywistość nieco inaczej niż inni.
W. Kuczok, Opowieści przebrane. W.A.B. Warszawa 2005.
Komentarze
Prześlij komentarz