Przejdź do głównej zawartości

Po zmierzchu. H. Murakami



Źródło okładki
Nudno i jeszcze nudniej – tak można powiedzieć o książce japońskiego pisarza Haruki Murakami „Po zmierzchu”.

Fabuła książki rozgrywa się jednej nocy, właściwie niewiele się dzieje, autor bazuje wyłącznie na prostych dialogach, które stwarzają wrażenie ascezy językowej. Mari, młoda dziewczyna wychodzi w nocy do miasta, by odpocząć od rodziny i w restauracji zaczyna czytać książkę. Tam rozpoczyna rozmowę z jej dawnym znajomym, saksofonistą, który poznaje ją z byłą zapaśniczką, prowadzącą love hotel. Kaoru prosi Mari, by ta przetłumaczyła słowa chińskiej prostytutki pobitej przez klienta. Siostra Mari, Eri, pewnego dnia zasypia i nie budzi się od wielu tygodni. Fragmenty, w której pojawia się Eri obserwuje jakby kamera, w pokoju siedzi jakiś mężczyzna, jednak dlaczego dziewczyna śpi i kim jest mężczyzna do końca książki nie wiadomo. Jest tu jakaś irracjonalność, niesamowitość, jednak czemu ona służy, trudno określić. W pewnej chwili Eri budzi się po drugiej stronie ekranu telewizora. Dziewczyna nie zdaje sobie sprawy gdzie jest i co się dzieje, nagle obraz rozmywa się, a Eri wraca do pokoju i śpi nadal. Można silić się na naciągane interpretacje snu Eri, jednak tak naprawdę to strata czasu.

Postacie, które pojawiają się w tym tekście są nieciekawe, autor nie pogłębia ich psychiki. Bohaterowie przemieszczają się po Tokio, ale czytelnik właściwie nie dowiaduje się niczego interesującego zarówno o mieście jak i jego mieszkańcach. Książka złożona z pewnych fragmentów, które są powiązane, każdy z nich rozpoczyna się grafiką, czyli zegarem, który ukazuje upływ czasu, a może raczej zbliżanie się świtu, który jakby zwiastuje jakieś zmiany, ale są one niedookreślone.

Tekst można przeczytać w dwie godziny, jednak może lepiej zrezygnować z tej wątpliwej przyjemności i wybrać coś ciekawszego do lektury. „Po zmierzchu” to tekst nudny, prócz poczucia straty czasu, nie pozostawia nic innego. Jest tutaj jakby brak czegoś. To jedna z tych książek, które po odłożeniu szybko znikają ze świadomości czytelnika.



H. Murakami, Po zmierzchu. Muza SA. Warszawa 2007.


Etykiety:

Komentarze

  1. Unknown6 września 2013 15:00

    Nie wiem, szczerze, co napisać. Hm. No więc: to jest jedna z tych książek, które są, szczerze, mówiąc dziwnie. Eksperymentalne. Nie znam celu tego eksperymentu, no ale co? Lepiej zostawić takie książki i wziąć się za coś dobrego, z porywającą fabułą.
    Pozdrawiam.
    http://art-forever-in-my-mind.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kasia6 września 2013 15:14

      Nie wiem czy eksperymentalna, dla mnie raczej słaba. Brak porywającej fabuły nie jest zarzutem, dla mnie nie musi jej być, ale nawet jak się postarać, to nie znajdzie się w tej książce nic interesującego, przynajmniej dla mnie. Sięgnęłam do niej, ponieważ znajomi pozytywnie wyrażali się o tym autorze, może inne tytuły są lepsze, a może to tylko moda na Murakamiego.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Białe. Zimna wyspa Spitsbergen. I. Wiśniewska

Źródło okładki Wszystkim, którzy zaczynają marudzić, że zimno, zaczynam opowiadać o książce Ilony Wiśniewskiej „Białe. Zimna wyspa Spitsbergen”. Na początku robią wielkie oczy, potem stopniowo przyznają mi rację, a na koniec kwitują, że na Spitsbergen nie wybierają się i nadal jest im zimno. Walka z wiatrakami? Być może, ale zawsze zwątpienie zasiewam. Autorka skupia się na mieszkańcach miasteczka Longyearbyen na Spitsbergenie, najdalej wysuniętego na północ siedliska ludzkiego. Przyjeżdżają tu zakręceni ludzie z całego świata, którzy tworzą swoisty tygiel kulturowy. To z pewnością barwne postacie, które przywożą tu swoje problemy, doznają radości i niezależnie od motywów, jakie nimi powodują, by osiedlić się w tym miejscu, wydaje się, że swoją postawą „ocieplają”, a na pewno oswajają to pozornie nieludzkie miejsce. Jedną z nich jest I. Wiśniewska, która pisze o życiu w Arktyce, począwszy od relacji międzyludzkich, a skończywszy na załatwianiu potrzeb fizjologicznych,...
5 komentarzy
Czytaj więcej

Pomiędzy słowem a istnieniem

Anna Nasiłowska poetka , pisarka , krytyk literacki i historyk literatury współczesnej w Dominie zmierzyła się z tematem narodzin życia oraz emocji, często bardzo trudnych, rodziców, zwłaszcza kobiety. Ona nie jest przygotowana do roli matki, której uczy się po porodzie, ale ciąża doprowadziła do pewnej symbiozy z dzieckiem. Nasiłowska dyskutuje z kulturowym obrazem matki, w jej tekście ból i fizyczność zajmują bardzo istotne miejsce, a karmienie piersią nie jest estetyczne. Poród i macierzyństwo nie są sielanką pomiędzy pięknym, pachnącym dzieckiem a jego idealną matką, która w książce stopniowo wchodzi w nową rolę, ale czuje się także wykluczona ze społeczeństwa, przeżywa rozterki, nie okazuje entuzjazmu, jakiego oczekuje otoczenie. Ciało kobiety w ciąży i po porodzie zmienia się, zaczyna się go wstydzić, dlatego próbuje je ukryć. Czuje się mniej atrakcyjna, inaczej postrzega swoje ciało, a kultura na tym etapie nie jest pomocna, ponieważ powstawały dzieła na temat śmierci...
4 komentarze
Czytaj więcej

Wybór Zofii. W. Styron

Źródło okładki William Styron to amerykański pisarz, laureat Nagrody Pulitzera, któremu ś wiatową sławę przyniosła książka „ Wybór Zofii” . Jej narratorem jest Stingo, który w 1947 roku marzy o zostaniu pisarzem, jednak o przedstawianych wydarzeniach opowiada z perspektywy około trzydziestu lat. Informacje są zatem przefiltrowane, ma do nich pewien dystans i pisze o sobie często z pewną ironią, np. o pierwszych miłościach młodego Stingo. Dwudziestodwuletni chłopak obserwuje otoczenie, szczególnie interesuje go lokatorka mieszkająca nad nim, Polka, która 1,5 roku wcześniej uwolniona została z Oświęcimia. Stingo dawkuje informacje o życiu Zofii w Polsce pod niemiecką okupacją, potem w obozie i przeplata   je opowieścią o przyjaźni z Zofią i jej kochankiem Natanem. Zofia jest Polką z Krakowa. Wykształcona, piękna, zazwyczaj ostrożna trafiła do Oświęcimia za szmugiel mięsa. Uzależniona psychicznie od Natana, nadużywa alkoholu, opowiadając o swoim życiu często konfabu...
12 komentarzy
Czytaj więcej