Przejdź do głównej zawartości

Zły. L. Tyrmand



Źródło okładki

Tajemnicza postać, cień wielokrotnie broniąc obywateli Warszawy, brutalnie bije miejscowych opryszków, policja rozpoczyna śledztwo, warszawski półświatek jest poruszony i wypowiada mu wojnę. Ten nieuchwytny „szeryf” wydaje się jedynym sprawiedliwym, który ma odwagę przeciwstawić się przestępcom i w swoje akcje potrafi zaangażować także innych obywateli – tak bardzo ogólnie można streścić książkę Leopolda Tyrmanda „Zły”.

O atrakcyjności tej książki decyduje jednak nie akcja, ale interesujący język, naśladujący gwarę warszawskiego półświatka, opisy ciemnych uliczek, topografia powojennej stolicy, relacje pomiędzy przestępcami. Tyrmand to świetny obserwator i piewca uroku zniszczonej wojną stolicy. Tekst skrzy się od opisów ludzi, mody, zachowań, miejsc, przekrętów i lewych interesów.


Mdło na tle całości wypada wątek miłosny pomiędzy Martą, przypadkowo wciągniętą w życie przestępcze Warszawy, a Halskim. Pomiędzy tą dwójką w zasadzie nie dzieje się nic ciekawego, wydaje się, że ich gesty, zachowania i wypowiedzi są stereotypowe, a tym samym przewidywalne.

Wartka akcja przeplatana opisami miejsc i ludzi sprawia, iż pomimo objętości tekstu, czytelnik nie nudzi się, ale podąża ciemnymi ulicami Warszawy, pozwala się prowadzić przez zrujnowane kamienice, zagląda do melin i tajnych kryjówek. Jednocześnie poznaje tych, którzy wbrew rozsądkowi podejmują, wydaje się, nierówną walkę z przestępczością.

L. Tyrmand, Zły. Wydawnictwo MG 2011.

Komentarze

  1. "Złego" czytałem lata temu i przyznaję, do końca nie dobrnąłem. Kiedyś faktycznie mogła to być sensacja na tle "produkcyjniaków", no a dzisiaj atrakcyjna jest chyba głównie ze względu na szczegóły topograficzne, tyle że dla tych którzy w Warszawie nie mieszkają i nie czują się z nią związani to zapewne żadna atrakcja.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Faktycznie mogłoby być znacznie krócej, akcja nie straciłaby na tym, bo momentami trzeba mieć dużo samozaparcia, żeby to przebrnąć, jak np. walkę Złego i Merynosa.

      Usuń
    2. Pamiętam to już tylko "piąte przez dziesiąte" nawet przywiozłem "Złego" do powtórki jakieś dwa miesiące temu ale ciągle stoi na półce i czeka na swoją kolej :-)

      Usuń
    3. W takim razie powodzenia :)

      Usuń
  2. Barwny język Złego w nadmiarze razi - no przynajmniej mnie. Co za dużo, to niezdrowo :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Każdy co woli :) mnie język utrzymał przy lekturze, bo nie wiem czy przebrnęłabym przez to tomiszcze :)

      Usuń
  3. Dawno chciałam zabrać się za "Złego" i chyba przyszła pora.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Białe. Zimna wyspa Spitsbergen. I. Wiśniewska

Źródło okładki Wszystkim, którzy zaczynają marudzić, że zimno, zaczynam opowiadać o książce Ilony Wiśniewskiej „Białe. Zimna wyspa Spitsbergen”. Na początku robią wielkie oczy, potem stopniowo przyznają mi rację, a na koniec kwitują, że na Spitsbergen nie wybierają się i nadal jest im zimno. Walka z wiatrakami? Być może, ale zawsze zwątpienie zasiewam. Autorka skupia się na mieszkańcach miasteczka Longyearbyen na Spitsbergenie, najdalej wysuniętego na północ siedliska ludzkiego. Przyjeżdżają tu zakręceni ludzie z całego świata, którzy tworzą swoisty tygiel kulturowy. To z pewnością barwne postacie, które przywożą tu swoje problemy, doznają radości i niezależnie od motywów, jakie nimi powodują, by osiedlić się w tym miejscu, wydaje się, że swoją postawą „ocieplają”, a na pewno oswajają to pozornie nieludzkie miejsce. Jedną z nich jest I. Wiśniewska, która pisze o życiu w Arktyce, począwszy od relacji międzyludzkich, a skończywszy na załatwianiu potrzeb fizjologicznych,...

Pomiędzy słowem a istnieniem

Anna Nasiłowska poetka , pisarka , krytyk literacki i historyk literatury współczesnej w Dominie zmierzyła się z tematem narodzin życia oraz emocji, często bardzo trudnych, rodziców, zwłaszcza kobiety. Ona nie jest przygotowana do roli matki, której uczy się po porodzie, ale ciąża doprowadziła do pewnej symbiozy z dzieckiem. Nasiłowska dyskutuje z kulturowym obrazem matki, w jej tekście ból i fizyczność zajmują bardzo istotne miejsce, a karmienie piersią nie jest estetyczne. Poród i macierzyństwo nie są sielanką pomiędzy pięknym, pachnącym dzieckiem a jego idealną matką, która w książce stopniowo wchodzi w nową rolę, ale czuje się także wykluczona ze społeczeństwa, przeżywa rozterki, nie okazuje entuzjazmu, jakiego oczekuje otoczenie. Ciało kobiety w ciąży i po porodzie zmienia się, zaczyna się go wstydzić, dlatego próbuje je ukryć. Czuje się mniej atrakcyjna, inaczej postrzega swoje ciało, a kultura na tym etapie nie jest pomocna, ponieważ powstawały dzieła na temat śmierci...

Wybór Zofii. W. Styron

Źródło okładki William Styron to amerykański pisarz, laureat Nagrody Pulitzera, któremu ś wiatową sławę przyniosła książka „ Wybór Zofii” . Jej narratorem jest Stingo, który w 1947 roku marzy o zostaniu pisarzem, jednak o przedstawianych wydarzeniach opowiada z perspektywy około trzydziestu lat. Informacje są zatem przefiltrowane, ma do nich pewien dystans i pisze o sobie często z pewną ironią, np. o pierwszych miłościach młodego Stingo. Dwudziestodwuletni chłopak obserwuje otoczenie, szczególnie interesuje go lokatorka mieszkająca nad nim, Polka, która 1,5 roku wcześniej uwolniona została z Oświęcimia. Stingo dawkuje informacje o życiu Zofii w Polsce pod niemiecką okupacją, potem w obozie i przeplata   je opowieścią o przyjaźni z Zofią i jej kochankiem Natanem. Zofia jest Polką z Krakowa. Wykształcona, piękna, zazwyczaj ostrożna trafiła do Oświęcimia za szmugiel mięsa. Uzależniona psychicznie od Natana, nadużywa alkoholu, opowiadając o swoim życiu często konfabu...