Przejdź do głównej zawartości

Zły. L. Tyrmand



Źródło okładki

Tajemnicza postać, cień wielokrotnie broniąc obywateli Warszawy, brutalnie bije miejscowych opryszków, policja rozpoczyna śledztwo, warszawski półświatek jest poruszony i wypowiada mu wojnę. Ten nieuchwytny „szeryf” wydaje się jedynym sprawiedliwym, który ma odwagę przeciwstawić się przestępcom i w swoje akcje potrafi zaangażować także innych obywateli – tak bardzo ogólnie można streścić książkę Leopolda Tyrmanda „Zły”.

O atrakcyjności tej książki decyduje jednak nie akcja, ale interesujący język, naśladujący gwarę warszawskiego półświatka, opisy ciemnych uliczek, topografia powojennej stolicy, relacje pomiędzy przestępcami. Tyrmand to świetny obserwator i piewca uroku zniszczonej wojną stolicy. Tekst skrzy się od opisów ludzi, mody, zachowań, miejsc, przekrętów i lewych interesów.


Mdło na tle całości wypada wątek miłosny pomiędzy Martą, przypadkowo wciągniętą w życie przestępcze Warszawy, a Halskim. Pomiędzy tą dwójką w zasadzie nie dzieje się nic ciekawego, wydaje się, że ich gesty, zachowania i wypowiedzi są stereotypowe, a tym samym przewidywalne.

Wartka akcja przeplatana opisami miejsc i ludzi sprawia, iż pomimo objętości tekstu, czytelnik nie nudzi się, ale podąża ciemnymi ulicami Warszawy, pozwala się prowadzić przez zrujnowane kamienice, zagląda do melin i tajnych kryjówek. Jednocześnie poznaje tych, którzy wbrew rozsądkowi podejmują, wydaje się, nierówną walkę z przestępczością.

L. Tyrmand, Zły. Wydawnictwo MG 2011.

Komentarze

  1. "Złego" czytałem lata temu i przyznaję, do końca nie dobrnąłem. Kiedyś faktycznie mogła to być sensacja na tle "produkcyjniaków", no a dzisiaj atrakcyjna jest chyba głównie ze względu na szczegóły topograficzne, tyle że dla tych którzy w Warszawie nie mieszkają i nie czują się z nią związani to zapewne żadna atrakcja.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Faktycznie mogłoby być znacznie krócej, akcja nie straciłaby na tym, bo momentami trzeba mieć dużo samozaparcia, żeby to przebrnąć, jak np. walkę Złego i Merynosa.

      Usuń
    2. Pamiętam to już tylko "piąte przez dziesiąte" nawet przywiozłem "Złego" do powtórki jakieś dwa miesiące temu ale ciągle stoi na półce i czeka na swoją kolej :-)

      Usuń
    3. W takim razie powodzenia :)

      Usuń
  2. Barwny język Złego w nadmiarze razi - no przynajmniej mnie. Co za dużo, to niezdrowo :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Każdy co woli :) mnie język utrzymał przy lekturze, bo nie wiem czy przebrnęłabym przez to tomiszcze :)

      Usuń
  3. Dawno chciałam zabrać się za "Złego" i chyba przyszła pora.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wybór Zofii. W. Styron

Źródło okładki William Styron to amerykański pisarz, laureat Nagrody Pulitzera, któremu ś wiatową sławę przyniosła książka „ Wybór Zofii” . Jej narratorem jest Stingo, który w 1947 roku marzy o zostaniu pisarzem, jednak o przedstawianych wydarzeniach opowiada z perspektywy około trzydziestu lat. Informacje są zatem przefiltrowane, ma do nich pewien dystans i pisze o sobie często z pewną ironią, np. o pierwszych miłościach młodego Stingo. Dwudziestodwuletni chłopak obserwuje otoczenie, szczególnie interesuje go lokatorka mieszkająca nad nim, Polka, która 1,5 roku wcześniej uwolniona została z Oświęcimia. Stingo dawkuje informacje o życiu Zofii w Polsce pod niemiecką okupacją, potem w obozie i przeplata   je opowieścią o przyjaźni z Zofią i jej kochankiem Natanem. Zofia jest Polką z Krakowa. Wykształcona, piękna, zazwyczaj ostrożna trafiła do Oświęcimia za szmugiel mięsa. Uzależniona psychicznie od Natana, nadużywa alkoholu, opowiadając o swoim życiu często konfabu...

Grona gniewu. J. Steinbeck

Od pierwszych stron pozwoliłam porwać się tej prozie. Wciągająca, choć jest to język prosty, narracja tradycyjna, trzecioosobowa. Grona gniewu Johna Steinbecka (1902-1968) to książka uważana za najwybitniejsze dzieło w twórczości tego Noblisty, za którą otrzymał w 1940 roku Nagrodę Pulitzera, klasyka, którą odkryłam niestety dość późno. Na początku książki poznajemy jednego z bohaterów, który po kilku latach nieobecności powraca do domu, by za chwilę wraz z rodziną udać się w daleką, niebezpieczną podróż. Poza sobą pozostawiają całe swoje dotychczasowe życie, swoje marzenia, wspomnienia, przed nimi jest tylko niewiadoma, a ich wędrówka przypomina exodus Izraela z Księgi Wyjścia . Niezależnie, jak często powtarzają, że czeka ich nowe, wspaniałe życie, wiara jaka zagościła w ich sercach nie wystarczy, by zagłuszyć lęk i wątpliwości. Prowadzi ich szosa 66, dziś uznawana już za zabytkową, droga, którą Steinbeck nazywa „drogą matką”, a określenie to na trwałe weszło do języka i litera...

Klincz i multiwitamina, czyli literackie oblicza Olgi Tokarczuk

Umiejętność pisania powieści jest darem, wymaga rozdwojenia, a ogromną część czasu spędza się, pisząc w introwertycznym klinczu, z samym sobą, w zamknięciu – tak o swoim pisarstwie 1 października powiedziała w Starym Mieście koło Konina pisarka, tegoroczna laureatka Nagrody NIKE – Olga Tokarczuk. Jak wyznała pisanie jest dla niej formą wewnętrznego dialogu, który przelewa na papier, refleksją na temat tego, co dzieje się na zewnątrz. I choć nie można ukryć światopoglądu pisarza, nie pisze o swoim życiu. Jej teksty to w dużej mierze reinterpretacja mitów, nieustanne ich odczytywanie i przetwarzanie. Co jest ważne przy pisaniu powieści? Research, drobiazgowe zbieranie informacji i narzucenie sobie pewnego reżimu. Dla autorki najwyższy stopień czytelnika to ten, który dostrzega w tekście coś, czego ona sama nie widziała. Truizmem jest stwierdzenie, że pisanie nie jest dla wszystkich, tak jak każdy inny zawód, jednak mam nadzieję, że każdy może zostać czytelnikiem Tokarczuk, cho...