Przejdź do głównej zawartości

Skrzynka. Opowieści z ciemni. G. Grass

Dla miłośników stylu G. Grassa ta książka jest kolejnym sposobem na zatopienie się w trochę magiczny świat, w którym rzeczywistość spleciona jest z wydarzeniami nieprawdopodobnymi, ale zawsze gdzieś na granicy możliwych do przyjęcia. Ojciec, który w Skrzynce prawie nie zabiera głosu, jest jedną z postaci, wokół której toczy się ta historia, jest tym, któremu podporządkowane jest dawna i obecna aktywność jego potomków. Dorośli, samodzielni ludzie przybywają na wezwanie ojca i skupieni w jednym pomieszczeniu przenoszą się w świat dzieciństwa, historie przeplatają się, oscylują wokół różnych postaci, ale zawsze gdzieś w tle jest ojciec i najwierniejsza z kobiet, którą niejako „odziedziczył” po swoim przyjacielu, Maryjka. To kobieta legenda, kobieta która skupia wokół siebie całą liczną rodzinę jej opiekuna, kobieta, od której ten mężczyzna jest uzależniony, najwierniejsza powierniczka najskrytszych sekretów. Maryjka żyje we wspomnieniach ośmiorga przyrodniego rodzeństwa, ale jak to ze wspomnieniami bywa, funkcjonuje w nich w odmienny sposób, każdy pamięta ją i poszczególne wydarzenia trochę inaczej, a ojciec, alter ego Grassa, słucha, by następnie zebrać te historie, które są jakby opowiadane na cześć Maryjki. I być może byłaby to rodzina jakich wiele, wielodzietna, uwikłana w różnorodne relacje, zwłaszcza za sprawą ojca, który zmienia kobiety i „przygarnia” ich dzieci, gdyby właśnie nie Maryjka. Co jest takiego specyficznego w tej kobiecie? Przejęła po mężu aparat fotograficzny, skrzynkę specyficzną, która według właścicielki ma duszę. Język i opowiadane historie sprawiają, iż czytelnik zaczyna wierzyć w jej nadprzyrodzone możliwości, bo skrzynka widzi przeszłość i przyszłość. Maryjka naciska spust migawki, by w ciemni ujawniły się obrazy, które ojciec wykorzysta później do napisania kolejnej książki, poznaje także przyszłość przybranej rodziny. W ten sposób powstaje tekst na granicy rzeczywistości i magii.
Skrzynka to kolejna pozycja Grassa, która zawiera wiele wątków autobiograficznych, ale pisarz-ojciec jest jakby spisującym kolejne historie, których dostarcza mu aparat fotograficzny, to urządzenie je kreuje, a człowiek jest jedynie narzędziem notującym.





G. Grass, Skrzynka. Opowieści z ciemni. Wydawnictwo Oskar. Gdańsk 2009.

Komentarze

  1. Próbowałam kiedyś czytać "Blaszany bębenek" ale byłam zbyt smarkata i jakoś nie dobrnełam do końca, a później zapomniałam o tym autorze. Dziękuję za przypomnienie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że mój wpis komuś przypomina o autorze, zwłaszcza tym, którego bardzo lubię. Na początek polecam właśnie "Blaszany bębenek", "Psie lata" i "Kot i mysz", czyli tzw. gdańską trylogię. Na później zachowaj "Spotkanie w Telgte", bo znów się zniechęcisz ;)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Prezentacja nie taka straszna

Źródło Onepress Mieliście tak, że biorąc udział w jakiejś prezentacji, zaczynaliście ziewać i osuwać się w niebyt? A może wasze audytorium walczyło z opadającymi powiekami? Założę się, że doświadczyliście jednego i drugiego. Prezentacja to była zmora czasów studenckich i nadal potrafi wychylić łeb na jakimś szkoleniu. Jak mogłam się w to wpakować? Pewnie będzie nudził – pomyślałam, patrząc na tytuł tej książki Prezentacje. Po prostu! Jednak ok, świadomie przyjęłam ją na półkę w nadziei, że z Piotrem Buckim pokonam zmorę. Czasami zmora jest nie taka straszna. Piotr Bucki twierdzi, że dobra prezentacja zabiera słuchacza ze świata który zna, do świata, którego nie zna. Przyznacie, że taka teza jest zachęcająca, nawet dla osoby tak sceptycznej, jak ja. Bucki przekonuje, że prezentacja to całość, narracja, a nie slajdy, które przygotowane w ujęciu graficznym, wzmacniają narrację. Autor podaje szereg zasad ich tworzenia i   robi to w świetnym stylu. Ważna jest struktura, wci

Hańba, J.M. Coetzee

Seks i kasa. Prosty układ: usługi prostytutki i jej wynagrodzenie, jednak klient za bardzo przywiązuje się do usług konkretnej kobiety. Spełnia ona jego wymagania, dlatego gdy ta znika, mężczyzna nie chce innej profesjonalistki. Swoje nienasycenie kobiecymi wdziękami ukierunkowuje na swoją dwudziestoletnią studentkę. Ta chwilowa fascynacja kosztuje bardzo dużo. Zaskarżony i pohańbiony musi odejść z pracy, jednak to dopiero początek problemów. Hańba Johna Maxwella Coetzee to zapis trudnych wyborów, uwikłania bohaterów, nieumiejętności podejmowania słusznych decyzji i braku zrozumienia. Wydaje się, że niemal każdy krok bohatera prowadzi do jego porażki, że nie potrafi poradzić sobie z problemami, przed jakimi stawia go życie. Poszukuje bliskości kobiet, jednak dwa razy rozwiedziony, wykorzystuje swoją studentkę, która wydaje się zagubioną, młodą dziewczyną. Bohater nie rozumie swojej dorosłej córki, o której życiu chce decydować. Zdegradowany prof

Krzyk Czarnobyla. S. Aleksijewicz

Źródło okładki „do tej pory mam przed oczyma jasnomalinowy odblask, reaktor świecił się jakoś tak z wnętrza. To nie był zwyczajny pożar, lecz jakieś takie jarzenie. Nic podobnego nie widziałam nawet w kinie. (…) Nie wiedzieliśmy, że śmierć może być tak piękna” (s. 112) tak pierwsze godziny po wybuchu w Czarnobylu wspomina jeden z bohaterów książki Swietłany Aleksijewicz „Krzyk Czarnobyla”. Autorka na początku książki, napisanej 10 lat po wybuchu, przytacza fragmenty z pisma „Ogoniak” (nr 17 z czerwca 1996 r.) mówiące o skutkach wybuchu w Czarnobylu dla Białorusi. Potem są już relacje świadków i rodzin tych, którzy zazwyczaj nieświadomi zagrożeń, z poświęceniem usuwali skutki wybuchu. Pierwszą grupą dotkniętą bezpośrednio promieniowaniem byli strażacy. Aleksijewicz skupia się na historii wzruszająco opowiedzianej przez żonę jednego z nich, która obserwowała degradację organizmu męża i jego śmierć w męczarniach. Żołnierze, którzy mieli rozkaz pracy przy reaktorze, chorowali