Przejdź do głównej zawartości

Skrzynka. Opowieści z ciemni. G. Grass

Dla miłośników stylu G. Grassa ta książka jest kolejnym sposobem na zatopienie się w trochę magiczny świat, w którym rzeczywistość spleciona jest z wydarzeniami nieprawdopodobnymi, ale zawsze gdzieś na granicy możliwych do przyjęcia. Ojciec, który w Skrzynce prawie nie zabiera głosu, jest jedną z postaci, wokół której toczy się ta historia, jest tym, któremu podporządkowane jest dawna i obecna aktywność jego potomków. Dorośli, samodzielni ludzie przybywają na wezwanie ojca i skupieni w jednym pomieszczeniu przenoszą się w świat dzieciństwa, historie przeplatają się, oscylują wokół różnych postaci, ale zawsze gdzieś w tle jest ojciec i najwierniejsza z kobiet, którą niejako „odziedziczył” po swoim przyjacielu, Maryjka. To kobieta legenda, kobieta która skupia wokół siebie całą liczną rodzinę jej opiekuna, kobieta, od której ten mężczyzna jest uzależniony, najwierniejsza powierniczka najskrytszych sekretów. Maryjka żyje we wspomnieniach ośmiorga przyrodniego rodzeństwa, ale jak to ze wspomnieniami bywa, funkcjonuje w nich w odmienny sposób, każdy pamięta ją i poszczególne wydarzenia trochę inaczej, a ojciec, alter ego Grassa, słucha, by następnie zebrać te historie, które są jakby opowiadane na cześć Maryjki. I być może byłaby to rodzina jakich wiele, wielodzietna, uwikłana w różnorodne relacje, zwłaszcza za sprawą ojca, który zmienia kobiety i „przygarnia” ich dzieci, gdyby właśnie nie Maryjka. Co jest takiego specyficznego w tej kobiecie? Przejęła po mężu aparat fotograficzny, skrzynkę specyficzną, która według właścicielki ma duszę. Język i opowiadane historie sprawiają, iż czytelnik zaczyna wierzyć w jej nadprzyrodzone możliwości, bo skrzynka widzi przeszłość i przyszłość. Maryjka naciska spust migawki, by w ciemni ujawniły się obrazy, które ojciec wykorzysta później do napisania kolejnej książki, poznaje także przyszłość przybranej rodziny. W ten sposób powstaje tekst na granicy rzeczywistości i magii.
Skrzynka to kolejna pozycja Grassa, która zawiera wiele wątków autobiograficznych, ale pisarz-ojciec jest jakby spisującym kolejne historie, których dostarcza mu aparat fotograficzny, to urządzenie je kreuje, a człowiek jest jedynie narzędziem notującym.





G. Grass, Skrzynka. Opowieści z ciemni. Wydawnictwo Oskar. Gdańsk 2009.

Komentarze

  1. Próbowałam kiedyś czytać "Blaszany bębenek" ale byłam zbyt smarkata i jakoś nie dobrnełam do końca, a później zapomniałam o tym autorze. Dziękuję za przypomnienie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że mój wpis komuś przypomina o autorze, zwłaszcza tym, którego bardzo lubię. Na początek polecam właśnie "Blaszany bębenek", "Psie lata" i "Kot i mysz", czyli tzw. gdańską trylogię. Na później zachowaj "Spotkanie w Telgte", bo znów się zniechęcisz ;)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Białe. Zimna wyspa Spitsbergen. I. Wiśniewska

Źródło okładki Wszystkim, którzy zaczynają marudzić, że zimno, zaczynam opowiadać o książce Ilony Wiśniewskiej „Białe. Zimna wyspa Spitsbergen”. Na początku robią wielkie oczy, potem stopniowo przyznają mi rację, a na koniec kwitują, że na Spitsbergen nie wybierają się i nadal jest im zimno. Walka z wiatrakami? Być może, ale zawsze zwątpienie zasiewam. Autorka skupia się na mieszkańcach miasteczka Longyearbyen na Spitsbergenie, najdalej wysuniętego na północ siedliska ludzkiego. Przyjeżdżają tu zakręceni ludzie z całego świata, którzy tworzą swoisty tygiel kulturowy. To z pewnością barwne postacie, które przywożą tu swoje problemy, doznają radości i niezależnie od motywów, jakie nimi powodują, by osiedlić się w tym miejscu, wydaje się, że swoją postawą „ocieplają”, a na pewno oswajają to pozornie nieludzkie miejsce. Jedną z nich jest I. Wiśniewska, która pisze o życiu w Arktyce, począwszy od relacji międzyludzkich, a skończywszy na załatwianiu potrzeb fizjologicznych,...

Pomiędzy słowem a istnieniem

Anna Nasiłowska poetka , pisarka , krytyk literacki i historyk literatury współczesnej w Dominie zmierzyła się z tematem narodzin życia oraz emocji, często bardzo trudnych, rodziców, zwłaszcza kobiety. Ona nie jest przygotowana do roli matki, której uczy się po porodzie, ale ciąża doprowadziła do pewnej symbiozy z dzieckiem. Nasiłowska dyskutuje z kulturowym obrazem matki, w jej tekście ból i fizyczność zajmują bardzo istotne miejsce, a karmienie piersią nie jest estetyczne. Poród i macierzyństwo nie są sielanką pomiędzy pięknym, pachnącym dzieckiem a jego idealną matką, która w książce stopniowo wchodzi w nową rolę, ale czuje się także wykluczona ze społeczeństwa, przeżywa rozterki, nie okazuje entuzjazmu, jakiego oczekuje otoczenie. Ciało kobiety w ciąży i po porodzie zmienia się, zaczyna się go wstydzić, dlatego próbuje je ukryć. Czuje się mniej atrakcyjna, inaczej postrzega swoje ciało, a kultura na tym etapie nie jest pomocna, ponieważ powstawały dzieła na temat śmierci...

Wybór Zofii. W. Styron

Źródło okładki William Styron to amerykański pisarz, laureat Nagrody Pulitzera, któremu ś wiatową sławę przyniosła książka „ Wybór Zofii” . Jej narratorem jest Stingo, który w 1947 roku marzy o zostaniu pisarzem, jednak o przedstawianych wydarzeniach opowiada z perspektywy około trzydziestu lat. Informacje są zatem przefiltrowane, ma do nich pewien dystans i pisze o sobie często z pewną ironią, np. o pierwszych miłościach młodego Stingo. Dwudziestodwuletni chłopak obserwuje otoczenie, szczególnie interesuje go lokatorka mieszkająca nad nim, Polka, która 1,5 roku wcześniej uwolniona została z Oświęcimia. Stingo dawkuje informacje o życiu Zofii w Polsce pod niemiecką okupacją, potem w obozie i przeplata   je opowieścią o przyjaźni z Zofią i jej kochankiem Natanem. Zofia jest Polką z Krakowa. Wykształcona, piękna, zazwyczaj ostrożna trafiła do Oświęcimia za szmugiel mięsa. Uzależniona psychicznie od Natana, nadużywa alkoholu, opowiadając o swoim życiu często konfabu...