Przejdź do głównej zawartości

Kadry

Za sprawą Pawła Huelle i jego Ostatniej Wieczerzy Gdańsk po raz kolejny gości czytelnika. Tym razem jest to Gdańsk przyszłości, pojawiło się w nim wiele meczetów, trwają zamieszki, wybuchają bomby, a zdezorientowana ludność miasta o zamachy podejrzewa zamieszkujących tu licznie muzułmanów lub uznaje ataki za prowokację ze strony producenta win "Monsigniore".
Bohaterami powieści są mężczyźni, którzy po latach mają spotkać się w teatrze za sprawą malarza Mateusza. Jego pragnieniem jest wykonanie fotografii i namalowanie obrazu przedstawiającego Ostatnią Wieczerzę.
Narratorem jest jeden z przyjaciół Mateusza, zafascynowany historią starożytną, który podobnie jak pozostali, zmierza na sesję fotograficzną. Zarówno dla niego, jak i innych postaci, dzień ten staje się okazją do przemyśleń i rozrachunków ze swoim życiem. Spotykamy zatem lekarza Lewadę, wegetującego gdzieś na prowincji czy Jana Wybrańskiego, który dorobił się fortuny na fałszywych lekach przeciwko rakowi i na potencję. Publiczne życie milionera to fasada. Z żoną łączy go jedynie układ, z którego każda ze stron czerpie niemałe korzyści, natomiast Wybrański ukrywa zbrodniczą przeszłość, gdyż podczas nieobecności rodziny młody Jan zamordował ojca alkoholika. Do teatru jedzie także gej Antoni Berdo, który dla posady przeszedł na islam, dawniej pracujący dla Wybrańskiego przy rekrutacji duchowych guru i organizowaniu, tzw. Pielgrzymek Prawdy, kolejnej hochsztaplerskiej działalności milionera. Na kartach powieści spotykamy także Siemaszkę oraz Inżyniera, zagorzałego przeciwnika Mateusza, którego twórczość uważa za kicz. Pojawia się ksiądz biznesmen, antysemita dorabiający się na produkcji wina oraz uciekinier z zakładu dla psychicznie chorych, tzw. dwunasty, który uważa się za Chrystusa i tonie podczas próby chodzenia po jeziorze.
Każdy rozdział powieści to zatrzymanie się narratora przy jednym z bohaterów, skupienie na nim uwagi, jakby zatrzymanie w kadrze. Wszystkie te postacie i historie łączy właśnie narrator oraz motyw drogi, prowadzącej do wspólnego celu. Jeden dzień z życia bohaterów jest nie tylko konfrontacją z dotychczas podejmowanymi przez nich decyzjami, ale także uprzedzeniami społecznymi, polską religijnością.

P. Huelle, Ostatnia Wieczerza. Wydawnictwo Znak. Kraków 2007.
Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Białe. Zimna wyspa Spitsbergen. I. Wiśniewska

Źródło okładki Wszystkim, którzy zaczynają marudzić, że zimno, zaczynam opowiadać o książce Ilony Wiśniewskiej „Białe. Zimna wyspa Spitsbergen”. Na początku robią wielkie oczy, potem stopniowo przyznają mi rację, a na koniec kwitują, że na Spitsbergen nie wybierają się i nadal jest im zimno. Walka z wiatrakami? Być może, ale zawsze zwątpienie zasiewam. Autorka skupia się na mieszkańcach miasteczka Longyearbyen na Spitsbergenie, najdalej wysuniętego na północ siedliska ludzkiego. Przyjeżdżają tu zakręceni ludzie z całego świata, którzy tworzą swoisty tygiel kulturowy. To z pewnością barwne postacie, które przywożą tu swoje problemy, doznają radości i niezależnie od motywów, jakie nimi powodują, by osiedlić się w tym miejscu, wydaje się, że swoją postawą „ocieplają”, a na pewno oswajają to pozornie nieludzkie miejsce. Jedną z nich jest I. Wiśniewska, która pisze o życiu w Arktyce, począwszy od relacji międzyludzkich, a skończywszy na załatwianiu potrzeb fizjologicznych,...
5 komentarzy
Czytaj więcej

Pomiędzy słowem a istnieniem

Anna Nasiłowska poetka , pisarka , krytyk literacki i historyk literatury współczesnej w Dominie zmierzyła się z tematem narodzin życia oraz emocji, często bardzo trudnych, rodziców, zwłaszcza kobiety. Ona nie jest przygotowana do roli matki, której uczy się po porodzie, ale ciąża doprowadziła do pewnej symbiozy z dzieckiem. Nasiłowska dyskutuje z kulturowym obrazem matki, w jej tekście ból i fizyczność zajmują bardzo istotne miejsce, a karmienie piersią nie jest estetyczne. Poród i macierzyństwo nie są sielanką pomiędzy pięknym, pachnącym dzieckiem a jego idealną matką, która w książce stopniowo wchodzi w nową rolę, ale czuje się także wykluczona ze społeczeństwa, przeżywa rozterki, nie okazuje entuzjazmu, jakiego oczekuje otoczenie. Ciało kobiety w ciąży i po porodzie zmienia się, zaczyna się go wstydzić, dlatego próbuje je ukryć. Czuje się mniej atrakcyjna, inaczej postrzega swoje ciało, a kultura na tym etapie nie jest pomocna, ponieważ powstawały dzieła na temat śmierci...
4 komentarze
Czytaj więcej

Wybór Zofii. W. Styron

Źródło okładki William Styron to amerykański pisarz, laureat Nagrody Pulitzera, któremu ś wiatową sławę przyniosła książka „ Wybór Zofii” . Jej narratorem jest Stingo, który w 1947 roku marzy o zostaniu pisarzem, jednak o przedstawianych wydarzeniach opowiada z perspektywy około trzydziestu lat. Informacje są zatem przefiltrowane, ma do nich pewien dystans i pisze o sobie często z pewną ironią, np. o pierwszych miłościach młodego Stingo. Dwudziestodwuletni chłopak obserwuje otoczenie, szczególnie interesuje go lokatorka mieszkająca nad nim, Polka, która 1,5 roku wcześniej uwolniona została z Oświęcimia. Stingo dawkuje informacje o życiu Zofii w Polsce pod niemiecką okupacją, potem w obozie i przeplata   je opowieścią o przyjaźni z Zofią i jej kochankiem Natanem. Zofia jest Polką z Krakowa. Wykształcona, piękna, zazwyczaj ostrożna trafiła do Oświęcimia za szmugiel mięsa. Uzależniona psychicznie od Natana, nadużywa alkoholu, opowiadając o swoim życiu często konfabu...
12 komentarzy
Czytaj więcej