
Bohaterami powieści są mężczyźni, którzy po latach mają spotkać się w teatrze za sprawą malarza Mateusza. Jego pragnieniem jest wykonanie fotografii i namalowanie obrazu przedstawiającego Ostatnią Wieczerzę.
Narratorem jest jeden z przyjaciół Mateusza, zafascynowany historią starożytną, który podobnie jak pozostali, zmierza na sesję fotograficzną. Zarówno dla niego, jak i innych postaci, dzień ten staje się okazją do przemyśleń i rozrachunków ze swoim życiem. Spotykamy zatem lekarza Lewadę, wegetującego gdzieś na prowincji czy Jana Wybrańskiego, który dorobił się fortuny na fałszywych lekach przeciwko rakowi i na potencję. Publiczne życie milionera to fasada. Z żoną łączy go jedynie układ, z którego każda ze stron czerpie niemałe korzyści, natomiast Wybrański ukrywa zbrodniczą przeszłość, gdyż podczas nieobecności rodziny młody Jan zamordował ojca alkoholika. Do teatru jedzie także gej Antoni Berdo, który dla posady przeszedł na islam, dawniej pracujący dla Wybrańskiego przy rekrutacji duchowych guru i organizowaniu, tzw. Pielgrzymek Prawdy, kolejnej hochsztaplerskiej działalności milionera. Na kartach powieści spotykamy także Siemaszkę oraz Inżyniera, zagorzałego przeciwnika Mateusza, którego twórczość uważa za kicz. Pojawia się ksiądz biznesmen, antysemita dorabiający się na produkcji wina oraz uciekinier z zakładu dla psychicznie chorych, tzw. dwunasty, który uważa się za Chrystusa i tonie podczas próby chodzenia po jeziorze.
Każdy rozdział powieści to zatrzymanie się narratora przy jednym z bohaterów, skupienie na nim uwagi, jakby zatrzymanie w kadrze. Wszystkie te postacie i historie łączy właśnie narrator oraz motyw drogi, prowadzącej do wspólnego celu. Jeden dzień z życia bohaterów jest nie tylko konfrontacją z dotychczas podejmowanymi przez nich decyzjami, ale także uprzedzeniami społecznymi, polską religijnością.
P. Huelle, Ostatnia Wieczerza. Wydawnictwo Znak. Kraków 2007.
Komentarze
Prześlij komentarz